Yorgun muyum?  Yersiz miyim?  Aranılan her neyse bulmak için çabalandığı vakit, daha çok kayboluyor insan. Önce kendisini, sonra gövdesini, en son olarak gölgesini yitiriyor. Umuda açılan yolda yana yana koşmaya çalışan toz yumağı gibi...

Geçmişi, geleceği, umutları yakıp gidiyorlar.  Karanlığın içinde parlayan tek ışığın çocuk olduğunu unutarak, geçmişin kini ile binlerce umudu toprak ediyorlar. İçim huzursuz, yüreğim acıyor.  İnsanlar nasıl bu kadar canice katledilir! Bunları düşünerek kendimden geçiyorum....

Kalmadı huzurumuz,  özgürlüğümüz kalmadı.  Mine Söğüt’ün bir yazısında herşeyin böyle acımasızca yaşandığını bir kez daha kendime bağırdım.  Sizde bağırın; ‘ Ne giyerseniz giyin.  İster şort, ister kapüşonlu mont.  Nasıl görünürseniz görünün.  Seksi ya da...

Günün karanlığından, gecenin umursamazlığından ve ülkenin paramparça hallerini görmekten yoruldum. Her geçen günün ardından büyük umutlarla uyanılan sabahları artık acı kaplıyor. Artık hüzün her gecenin üzerine, ateşten bir battaniye gibi kendini bırakıyor. Acılar yaşanıyor...