Kaa–ra

Karmakarışık düşlerin karmaşası saklı bir yerlerde.

Bulup çıkarsam, alsam avuçlarıma iyileşir mi acı?

Ya da derine, daha derine saklansam bulunabilir mi zamansız kaygı?

İçime işlediğim kendimden eksiltsem kaygıyı, beni sarsan düşünceleri kilitlesem bulduğum bir yere.

Kaygıyla birleşen acı uzak durur mu benliğimden?

Ya da benliğimin içine saplanmış kaygıyı büyütür mü yeniden ?

Acı besleyip büyütürse kaygıyı yeşerir mi düşüncelerimin rengi?

Siyah beyaz düşüncelerle donatılmış zihnim izin verir mi rengarenk olmama?

Ben rengarenk olamam ki!

Olsam olsam renk olurum.

Adıma kara derim.

Ben kendim olamam ki, kara olurum.

Giyer siyah geceliğimi aya karşı dururum.

Tenimden geçen ışık, tüm organlarımı seyrettirir gökyüzüne.

Nasıl olsa Küçük Yıldızım da oradadır.

Parmak uçlarından rengarenk ışınlar yollar kafatasıma.

Yeşerir belki düşüncelerim.

Kim bilir?

Alır düşüncelerimi uçarım oradan oraya.

Ben sabit kalamam ki.

Bugün yeşil, yarın kara olurum.

Kendi uçurumumda boğulurum.