Şimdi yeniden doğuyorum. Yeniden kendimden… An-ne oluyorum. An-ne anne… Şimdiye kadar hiç yaşamamışım gibi. Yaşadıklarımın hepsi bir hiçmiş gibi. İlk defa şu an doğmuşum gibi. Kendimde kendimi büyütmeye başlamışım gibi. Çok tuhaf geliyor böyle...
Uzun yolların geniş zamanlarına takılıp kalmışım… Burayı kendi sığınağım yapmışım. Oradaymışım saklanmışım. Çınar ağacının yaprağına sarılmışım. Gölgeler geçmiş üstümden. Kimi gölge takılıp kalmış bedenimde. Orası, burası derken çok yormuşum kabıma sığamayan ruhumu. Bir solukta...
Bazı insanlara ulaşılmaz… ulaşılamaz çünkü! Baktıkları pencere hep aynı yeri görür aynı yolları aynı çatıları aynı kedileri. Aynı kuşları seyrederler, her gün aynı güneşe hoşçakal derler. Her gece aynı yıldızı bulup gökyüzünde yeni bir...
Bulantılı hikayelerin sonuna doğru ilerlerken geçmiş sorgulamasına daha fazla düşeriz. Düştüğümüz boşluğun derinliğini hesaplarken, gelecek kaygılarını kucağa gömeriz. Yaşadığımız evrenin kendi içinde yenilenişini göz ardı ederek, kendimizi yenilenmez kabul ederiz. Çoğu zaman yaşadığım kaygı...
Umuda açılan pencereleri bir bir kapadım. Gömülüp karanlığa geleceğe ışık tuttum. Etimi kavurup kendime sundum. Gözkapaklarıma oturan güneşi hiç bir zaman itemedim. Şimdi neresindeyim zamanın? Olmam gereken yerde, olmam gereken kişimiyim? “Sorgulamalar içinde sorgulamalara...
