İnsan kendini doğurur mu?

Şimdi yeniden doğuyorum.

Yeniden kendimden…

An-ne oluyorum.

An-ne anne…

Şimdiye kadar hiç yaşamamışım gibi. Yaşadıklarımın hepsi bir hiçmiş gibi. İlk defa şu an doğmuşum gibi. Kendimde kendimi büyütmeye başlamışım gibi.

Çok tuhaf geliyor böyle söyleyince. Sanki kendi çocukluğuma veda ediyormuş gibi. Onu artık uğurluyor gibiyim. Görevini tamamladın küçük kız özgürlük kanadına takılsın diyor gibiyim. Sonra üç damla gözyaşıyla gitme ben sensiz ne yaparım bırakma beni küçük kız diye ağlıyor gibiyim. Korkuyorum, endişeleniyorum…

Büyümekten kaçırıyorum, hala geceleri annemin koynunu özlediğim oluyor. Bilmem neden böyleyim.

Ağlıyorum, korkuyorum ve sen küçük şey içimde olmana aklım ermiyor. Parmakların var mı? Dokunuyor musun içime? Off böyle deli bir anneyle başının dertte olduğunu söylemeden geçemeyeceğim. Gel git aklımla, sulu gözlü yaşantıma hoşgeldin. Ben sana alışırım da umarım sen de bana alışırsın.

Kaygılı bir anne olmaktan korkuyorum, küçük şeyi sürekli rahatsız etmekten! Umarım istediğin gibi bir anne olurum.

Biraz fazla ağlayacağız çünkü sana çoook şiir okuyacağım. İçime kazınmış cümleleri tek tek anlatacağım karşılıklı şarap içip ağlayacağız! Çünkü annen böyle bir kadın. Bazen uçuşup tahmin edemeyeceğin şeyler yapacağım, anne artık büyüsene diyeceksin amaa olmayacak. Annen büyümez küçük şey. Sana küçük şey dediğim için alınma sakın, şu an henüz 10 haftalıksın ve uzuvların yeni oluşuyor. Neye benziyorsun pek bilmiyorum. 🙂

Neyse içime Şifa ver olur mu? Ben içime senin kadar ulaşamadım hiç. Azıcık dokun oralara iyileştir beni.

Annenin bu haline bakıp gül şimdi biraz. Çünkü seni nasıl karnında taşıyacağını, nasıl doğuracağını ve nasıl hayatta tutacağını düşünüp ağlıyor çok korkuyor. Kızma seni çok seviyor…

02/02/2020 🥀