Çiçek kokardı elleri…Toprağa bulamak niye?

Geçmişi, geleceği, umutları yakıp gidiyorlar. 

Karanlığın içinde parlayan tek ışığın çocuk olduğunu unutarak, geçmişin kini ile binlerce umudu toprak ediyorlar. İçim huzursuz, yüreğim acıyor. 

İnsanlar nasıl bu kadar canice katledilir! Bunları düşünerek kendimden geçiyorum. İnanamıyorum! Nasıl olur aklım almıyor. 

Barış içinde bir toprak bütününde yaşamak varken savaşmak niye? 

Can onlar, insan! Umutlarla hayallerle dolu! 

Gelecekte bizlerde bunları mı yaşayacağız? Bizim çocuklarımız çiçekli bahçelerde koşamayacaklar mı? 

Nerede kaldı vicdan, nerede kaldı merhamet bilemedim. 

Geleceğin karanlığını söndürecek bir onlar vardı, toprak oldu çiçek kokulu elleri.

Halep…

Nasıl olurda minicik bedenler kirli ellere yapışır. 

Nasıl? Nasıl?  demekten alıkoyamıyorum kendimi. Bu günlerde dehşet verici haberler bitmek bilmiyor. Görülen şu ki; uzun süre aynı şeyleri yaşayacağız. 

           Umutlu günlere hasretle…