–yırtık

 Yönüme hitaben—

‘Bir yamacın ucuna düşmüş bedenimi izliyorum artık.Hiç bir yerde olamayışım, hiç bir yere bağlanmayışım bunları gerektiriyor. Bir an uçup bir an düştüğüm kendim, yanılmış ruhumu zedeliyor. Yamaç yamaç gezinen tenim, yine dönüp kendisine bulanıyor. Yamaç ucu karanlık, tozla toprakla kaplı. İçimin ucunun kenarları yanık, ruhum ayrılmış. Yamaca tırmansam atsam kendimi ucumun kendi ucuna…Salınsam içimin rüzgarıyla… Dağılsam kendimi bulup. Bir parça kendimle gelsem kendime. Yapsam tüm söylediklerimi. Dilimden ayrılan harfler buluşmasa gökyüzüyle. Dönüp yapışmasa kulağıma. İki göğüsümün arası ağırmasa ağrıdan. Karanlık kalmasa içimin bir ucu. Aydınlansam bir kadeh şarapla. Avazım çıktığı kadar bağırsam kendime. Kendimden kendime geçişimi izlesem rüyalarımda.’

Ah ben …

Ah aklı başında durduğunu sanan ben… 

Kimsenin, kimsenin içinde olmadığını unutmuşum yine.

Üç rakamlı telefonlara bağlıyım. 

ya da zincirlerle bağlanan yataklara.

hiç olmazsa bir beyaz parçacığa…