Öteki—

Bu günün güncesi bu…

  Ötekileştirilmenin anısına bir kelime bırakmak istiyorum. Günlerdir öteki olmadığım halde öteki olmuş bedenimi izliyorum. Şimdi neyin kimin ötekisi? diye meraklanıyorsunuzdur. Benim ötekim. Ötekileştirildiğim kendim. Aslında öteki olmak istemediğim bir hayatın içinde yaşıyorum. Kırılganlığım, alınganlığım, ince ince düşüncelerim beni öteki yaptı. Şimdi durup kendimi izlediğimde içime, yüreğime verdiğim zararı bir kez daha iyi anlıyorum. Benim hassas yapım benim hassaslığım ötekileştirilmiş meğer. Meğer ben bu yüzden öteki olmuşum. Olsun umudum var, umutlarım var, rahmim de büyüteceğim çiçeklerim var. Olsun, bir kelimede akacak gözyaşım var, ufak bir iltifatta kızaracak yanaklarım var, sevdiğim adamın yanında karışan elim ayağım var. Olsun ben böyle öteki olacaksam eğer, öteki olayım olsun. Hiç unutmam yıllar önce bir arkadaşımın ağzından benim için söylediği bir kelime vardı. Değişik dedi. Öteki demek istemediği için değişik dedi. Bırakın değişik olayım. Biraz daha ağlayayım, acıyı daha derin yaşayayım, aşkımı daha bulutlarda gezdireyim bırakın. Bırakın Kübra istediği gibi yaşasın. Şu dünyada ellerini avuçlarımda hissettiğimde, gelecekle ilgili umutları avuçladığım tek bir şey var!

Çocukların elleri….

Öyle saf öyle güzel ki… Umuda açılan pencere. Hayal dünyasında uçuşan kelebek. Kanat çırpan kuş… Onların avuçlarını avuçlarımda hissettiğimde umut benim için umut oluyor. İyi ki ruhum çocuk, iyi ki ruhum öteki. Benim öteki yanımı ötekileştiren herkese öteki diyarlardan sevgiler…

Öteki Dünyalı Kübra…