Umuda açılan pencereleri bir bir kapadım. Gömülüp karanlığa geleceğe ışık tuttum. Etimi kavurup kendime sundum. Gözkapaklarıma oturan güneşi hiç bir zaman itemedim. Şimdi neresindeyim zamanın? Olmam gereken yerde, olmam gereken kişimiyim? “Sorgulamalar içinde sorgulamalara...
İnsan kendisine fazla gelir mi? Bugün bir kaç kez bu cümle üzerinde gidip geldim. İnsan kendisine fazla gelip ‘ee yeter artık’ diyebilir mi? Sanırım bu biraz zor. Neden zor olduğunuda kendimce söyleyebilirim sanırım. İnsan...
Susamıyor insan, bozguna uğramanın huzursuzluğundan çığlık basıyor yaraya. Gün batımında bir yudum umut içmenin düşleriyle ilerletiyor yaşamını… Aslında bugün biraz başka şeylerden bahsetmek istiyorum. İnsan, yaşamının farklı zamanlarında, bazı nesne ya da canlılara olan...
Yorgun muyum? Yersiz miyim? Aranılan her neyse bulmak için çabalandığı vakit, daha çok kayboluyor insan. Önce kendisini, sonra gövdesini, en son olarak gölgesini yitiriyor. Umuda açılan yolda yana yana koşmaya çalışan toz yumağı gibi...
Geçmişi, geleceği, umutları yakıp gidiyorlar. Karanlığın içinde parlayan tek ışığın çocuk olduğunu unutarak, geçmişin kini ile binlerce umudu toprak ediyorlar. İçim huzursuz, yüreğim acıyor. İnsanlar nasıl bu kadar canice katledilir! Bunları düşünerek kendimden geçiyorum....
